Deze man verdient een behoorlijke verdediging, maar laten we elkaar niet voor de gek houden.' De Amerikaanse rechter in Bridge of Spies is glashelder: de te berechten Sovjet-spion mag wat hem betreft op de elektrische stoel. Advocaat James Donovan (Tom Hanks), eigenlijk gespecialiseerd in verzekeringszaken, wordt geacht precies voldoende juridische bijstand te verlenen, maar niet té veel. Ook de CIA meldt zich met een verzoek, eis eigenlijk. Alle informatie van de cliënt direct doorspelen, in het landsbelang. Maar de overheid treft in Donovan de verkeerde patriot: rechtschapener Amerikanen zijn er niet. Dat de spion schuldig is, maakt Spielberg direct duidelijk. Daar is het niet om te doen in deze Koude Oorlog-thriller die begint in cinematografisch superieure, ietwat lome stijl. We ontwaren alledaagse geheime informatieoverdracht, vrij van sensatie: een kunstschilder tast naar een onder een stadsbank geplakt muntje, dat thuis in een sjofel appartement met een mes wordt open gewipt en een kunstig gevouwen briefje bevat. En dan valt de FBI binnen. Donovan behoedt de spion voor de doodstraf, wat hem niet in dank wordt afgenomen. Het is 1957, de tijd van paranoia en atoomdreiging: pers, politiek en publiek schreeuwen landverrader. Dat imago verschuift als een Amerikaans spionagevliegtuig wordt neergehaald boven Russisch grondgebied en Donovan wordt afgevaardigd als onderhandelaar. Wie wat bewaart die heeft wat: de ene spion voor de andere. Tegelijk is er ook nog een Amerikaanse student vastgeraakt aan de verkeerde kant van de Berlijnse muur, al lijkt de CIA zich daar niet om te bekommeren. Spielberg baseerde zich op een relatief onbekende, maar waargebeurde geschiedenis. Hij pleegde ook een aanpassing: de echte advocaat was twintig jaar jonger dan de man die hem speelt. Hanks, in zijn vierde samenwerking met Spielberg, is geknipt voor de rol als aimabele doch standvastige held, maar ook een tikje voorspelbaar. Al bij zijn eerste humane glimlach weet de kijker dat deze man geen moment in de verleiding zal worden gebracht zijn idealen te grabbel te gooien. Een andere, nieuwe en opvallend vruchtbare alliantie is die met de broers Ethan en Joel Coen, die het scenario onder handen namen. Dat is merkbaar in de dialoog, die op momenten on-Spielbergiaans droogkomisch uitpakt. Ook de vondst om Donovan tijdens de door CIA, KGB en Stasi-belangen bemoeilijkte gevangenenruil zwaar verkouden door Oost-Berlijn te laten sjokken, moet haast wel uit de koker van de Coens komen. Waar Spielberg zijn boodschap overduidelijk etaleert (we moeten de vijand nooit anders behandelen dan onszelf), vindt Bridge of Spies een aangenaam tegenwicht in de enigmatische Sovjetspion Abel. Die ondergaat alles wat hem overkomt - arrestatie, veroordeling - even berustend. Een humoristische, doch geen moment groteske rol van de voortreffelijke Britse acteur Mark Rylance. Heel geleidelijk bouwt Spielberg naar een piek in de vertrouwensband tussen spion en advocaat, twee mannen die klem zitten tussen de wereldmachten. Ook met wat snippers sentiment verdient Bridge of Spies een mooi plaatsje in de spionagecanon.