In de eerste scène van A Girl Walks Home Alone at Night wandelt de jonge, knappe Arash - springerig zwart haar, wit shirt, zonnebril, sigaret - met een kat op zijn arm over een gebarsten straat in een western-achtig stadje. Plots wordt het tempo van de muziek omlaag gedraaid en zien wij iets waaraan Arash geen enkele aandacht besteedt: een greppel vol lijken. Alsof hij deze wandeling al tientallen keren maakte: straat in, hoek om, greppel vol lijken - soit. En dat is nog maar het begin in dit sfeervolle, sexy, ongrijpbare, in schitterend zwart-wit gefilmde speelfilmdebuut van de Iraans-Amerikaanse Ana Lily Amirpour, dat sinds de première op het Amerikaanse Sundancefestival (begin 2014) wereldwijd gestaag harten veroverde. Met A Girl Walks Home Alone at Night creëert ze een op zichzelf staande wereld, waarin ze knap goochelt met verwachtingen rond genre en gender, in een fantasiestadje dat dienst doet als Iraanse allegorie: men spreekt er Farsi, de jaknikkers pompen onophoudelijk olie naar boven en die door Arash onopgemerkte greppel vol lijken laat wat dat betreft weinig te raden over. (De film werd overigens opgenomen in Californië.) Het meisje uit de titel staat in het middelpunt van de meeste gebeurtenissen, die tezamen niet zozeer een coherent plot vormen, maar vooral sfeerbepalend zijn. Een slachtoffer is ze allesbehalve: het meisje is vampier, haar hijab draagt ze als het kostuum van een superheldin. Nadat ze de drugsdealer heeft leeggezogen die Arash' verslaafde vader onderdrukt, raakt Arash in de ban van haar verschijning. Een klassiek onmogelijke liefde volgt, met in de verte de echo van de Zweedse vampierfilm Let the Right One In. Regisseur-scenarist Amirpour graaft nooit te diep; haar ogenschijnlijk zware thematiek (verslaving, onderdrukking) speelt vooral op de achtergrond een rol. Stijlvol bij voorkeur, even speels opgediend als de soundtrack, die zich laat luisteren als een omgevallen platenkast vol fraaie pop en electro. Eerder gemaakte vergelijkingen met de cinema van Quentin Tarantino snijden zonder meer hout. Oppervlakkig wordt het echter nooit: het vergt moed, talent en vernieuwingsdrift een film te maken die zo sterk speelt met archetypen en bijna volledig drijft op sfeer en symboliek, zonder zich te verliezen in een richtingloos vormexperiment.