Geen kattenpis, de afstand die straks tussen hen ligt. Maar Alex en Sergi, een goed ingespeeld stel uit Barcelona, denken in 10.000 KM ('Diez mil kilómetros') dat ze zich er doorheen zullen slaan. Net wanneer ze serieus over kinderen nadenken, krijgt Alex een beurs om een jaar als kunstfotograaf in Los Angeles te werken. Hoe zwaar het hem ook valt, Sergi vindt dat ze moet gaan. Zelf wil hij in Barcelona blijven en die kinderwens kan wel wachten. 'We zijn al zeven jaar samen. Een jaartje langer maakt dan ook niets uit.' Als toeschouwer hoop je dat hij gelijk krijgt als Alex naar Amerika vertrekt en hun relatie zich versmalt tot telefoontjes, WhatsApp en Skype. En dat na die briljante openingsscène: dik twintig minuten zit de camera de twee zonder onderbreking op de huid, terwijl ze vrijen, kletsen, opstaan, ontbijten, dansen en het grote nieuws horen. Eén lang, meanderend shot, dat dankzij zijn continuïteit en kadrering -- Alex en Sergi zijn vrijwel steeds tegelijk te zien -- benadrukt hoezeer ze elkaar hier nog nabij zijn. Het is een scherp contrast met al die latere momenten waarop ze via de schermen van laptops zoenen of 'samen' in bed liggen. Een nep-nabijheid die al snel scheurtjes vertoont. Dat voel je ook al aankomen door de strakke vorm van 10.000 KM. Na de lange openingsscène versnijdt regisseur Carlos Marques-Marcet zijn mooie speelfilmdebuut tot snippers van scènes ('dag 5', 'dag 59', 'dag 101'), waarin het contact tussen Alex en Sergi steeds verder bekoelt. Hoe houdbaar blijkt dan de herinnering aan lichamelijke intimiteit? Hoe blijf je op zo'n afstand intiem en vertrouwd? Interessante, relevante vragen, die door het fantastische spel van David Verdaguer en Natalia Tena (Game of Thrones) een menselijk gezicht krijgen. Knap hoe ze als duo de hele film dragen en steeds een geloofwaardig liefdespaar blijven, ook als ze 'op afstand' van elkaar spelen.Terwijl Alex en Sergi naar hun computers staren en niet weten wat ze moeten zeggen, zie je de heimwee naar vroeger in hun ogen flakkeren.