Jeffrey Frissen beschouwt zijn vader Lei al lang niet meer als een held. Vroeger bewonderde hij Lei's stoere roekeloosheid. Maar inmiddels is Jeffrey 20 en ziet hij vol walging hoe Lei, die werkeloos is sinds de steenkolenmijnen sloten, teert op de verkoop van gestolen prullen en versleten autobanden. Niet dat Jeffrey met zijn succesvolle drugshandeltje een toonbeeld van maatschappelijk succes is, maar hij leidt in elk geval een autonoom leven, daar in berooid, naargeestig Zuid-Limburg. Met het vrijwel geheel in dialect gesproken Gluckauf (de gelukwens die mijnwerkers elkaar toeriepen als ze de mijnen in gingen) keert regisseur Remy van Heugten (Valentino) terug naar zijn geboortegrond. Hij en auteur Gustaaf Peek, die hiermee als scenarist debuteert, zijn zelf een soort mijnwerkers: diep boren ze in de kapotte verstandhouding tussen Lei (Bart Slegers) en Jeffrey (Vincent van der Valk), zoekend naar sporen van familieliefde. Dat Jeffrey nog steeds van zijn vader houdt, blijkt wanneer hij ontdekt dat Lei enorme schulden heeft bij Vester, een plaatselijke crimineel die over lijken gaat (Johan Leysen). Zonder dat zijn vader het mag weten, besluit Jeffrey diens schulden af te lossen. Hij wordt Vesters loopjongen en laat zich samen met Lei ritselen voor allerhande louche zaken: drugssmokkel, vrouwenhandel, Jeffrey draait zijn hand nergens voor om. Een moreel kompas heeft hij intussen hooguit aan zijn vriendinnetje Nicole (Joy Verberk). Het siert Van Heugten en Peek dat ze hun hoofdpersonages niet sympathieker voorschotelen dan ze zijn. Slegers en Van der Valk weten goed raad met hun rollen. Ze spelen vader en zoon Frissen als bonken trots en ongenaakbaarheid, waar soms iets warms doorheen sijpelt. Tegenover wat minpuntjes - de opmaat naar de laatste akte is niet zo verpletterend als hij had kunnen zijn, het slotbeeld nogal overbodig - staan zat zaken die wél werken in Gluckauf, dat op het IFFR meedingt naar een Hivos Tiger Award. Zo gaan de vaak literair klinkende dialogen ('Je hebt je zoon met schuld verzwaard') wonderwel samen met gruizig realisme. Hetzelfde geldt voor de symboliek die soms in de beelden sluimert. Geen werk, geen toekomst: dat zie je aan de grauwe straten, de leegstaande winkelpanden en de druilerige cafés. Van het mijnverleden resten slechts onttakelde bouwsels; de jeugd danst zich daas in een tot technohol omgebouwde mijnschacht. Maar nog altijd is er het prachtige Limburgse heuvelland, dat de camera steeds weer naar zich toetrekt. Als een paradijs dat voor de personages onbereikbaar en onzichtbaar is geworden, zo ligt het daar.