Engelachtig en nerdy - zo ogen de pupillen van Amerika's meest prestigieuze jongenskoor (en kostschool). Nieuwkomer Stet (Garrett Wareing) past er eigenlijk niet tussen, als opstandige zoon van een bij een auto-ongeluk om het leven gekomen, alcoholistische, Texaanse moeder. Het is dat zijn vader, die zijn buitenechtelijke zoon verbergt voor zijn elite-gezin, bereid is een smak geld te betalen. En het gedumpte joch kán zingen, al twijfelt het schoolbestuur aan Stets vermogen om gevormd te worden. Boychoir is een wat stroperige formulefilm, waarin de filmmakers de integriteit van hun personages nogal eens opofferen: Stets vader is eerst wel heel harteloos, de koormeester lijkt aanvankelijk onredelijk en onvermurwbaar. En natuurlijk draaien ze ineens bij, op afroep van de scenarist. De Frans-Canadese regisseur Francois Girard (The Red Violin) legt het er dik bovenop: als de vaste jongenssolist zich bedreigd voelt door het ruwe talent Stet en diens uitvoering saboteert, is dat eerder onbedoeld komisch dan spannend. Weg drama. De zangscènes zelf - er wordt gewerkt met echte koorjongens - overtuigen wel. Dustin Hoffman is niet slecht als de briljante en wat nukkige koormeester, maar stijgt ook niet tot bijzondere hoogte. Hij kiest vaak dit soort rollen: eigenlijk te veilig om zijn talent te tonen, laat staan het op de proef te stellen.