Peilend kleeft de camera aan Charlie's gezicht, steeds weer. Als hij aan een kampvuurtje zit bijvoorbeeld, en korte metten wil maken met zijn rookverslaving. Eén voor één haalt Charlie, een berooide Aboriginal met een wilde baard en lange, zilveren lokken, de sigaretten achter zijn oren vandaan en werpt ze in het vuur. Ook als hij niets meer doet of naar een dierbare foto kijkt, blijft hij een tijdje in beeld. Wat er op zulke momenten door Charlie heengaat, laat de Nederlands-Australische cineast Rolf de Heer over aan de toeschouwer. Maar dat Charlie ongelukkig is, lijdt geen twijfel. De dagen in zijn Aboriginalgemeenschap in Noord-Australië rijgen zich monotoon aaneen. Levend in een krot, terend op de bijstand, lijkt er voor Charlie geen uitweg. Wanneer hij een speer maakt om op traditionele wijze te gaan jagen - 'de bush is een supermarkt!' - neemt de politie die weer af. Charlie's Country heet de film, maar als iemand een ontheemde indruk maakt, dan is het Charlie wel. Mooi hoe die lange, ontroerende shots van deze man je verleiden rustig na te denken over diens lot. De Heer (The Tracker, Ten Canoes) lijkt je zo ook goed te willen laten kijken naar zijn hoofdrolspeler. Charlie wordt vertolkt door David Gulpilil (61), de man die door films als Walkabout (1971), Crocodile Dundee (1986) en Rabbit-Proof Fence (2002) uitgroeide tot de bekendste en belangrijkste Aboriginal-acteur. De laatste jaren zakte hij weg in een poel van alcoholmisbruik, gevangenisstraffen en depressies; Charlie's Country moest zijn redding worden. En dat werd het. Zonder puur biografisch te zijn, blijft het scenario van Gulpilil en De Heer dicht bij Gulpilils eigen leven. Het resultaat is een knap psychologisch portret, maar ook een scherpe aanklacht tegen de Australische maatschappij, waar fiere mensen als Charlie door racisme en uitzichtloosheid tot mislukkeling worden gedegradeerd. Gulpilil weeft de verschillende kanten van Charlie's karakter soepel tot een geheel: zijn rancune naar de blanke bezetters, een flits jongensachtige veerkracht die omslaat in verslagenheid, de trots waarmee hij voor politieagenten de spoorzoeker uithangt - Gulpilil treft het allemaal perfect. Zeer terecht dat hij vorig jaar op het Filmfestival van Cannes, in de sectie Un certain regard, werd bekroond als beste acteur. Geregeld wordt de film een solo-optreden, zoals wanneer Charlie de bush in trekt in een poging daar op de 'oude' manier te leven. Vooral in zulke scènes valt Ian Jones' prachtige camerawerk op, dat de outback voorstelt als een bedrieglijk paradijs. Maar zelfs dan is het bovenal Gulpilils iconische verschijning die van Charlie's Country een klein meesterwerk maakt.