Het gaat niet goed met Maria. Het blond geverfde hoofdpersonage uit A Blast, moeder van drie jonge kinderen, bokst, rent, ruziet, schreeuwt en smeekt, maar lijkt niet bij machte haar leven op orde te stellen. Ze woont dan ook in Griekenland. 'We hebben een zinkend schip geërfd', waarschuwt een politicus in een journaaluitzending op tv, op de achtergrond in een huiselijke scène, iets te nadrukkelijk. Maria ervaart zulks ook: achter het winkeltje van haar ouders blijkt een financiële afgrond schuil te gaan. Iets wat haar stoïcijnse moeder, die wel of niet echt aan een rolstoel gekluisterd zit, ook met haar rug tegen de muur nog ontkent. Vader is oud, zus labiel en gehuwd met een simpele ziel die aansluiting zoekt bij de nieuwe neonazistische beweging. Maria's eigen man, de gespierde en promiscue Yannis, is als kapitein de helft van het jaar op zee. In de sinds een jaar of vijf opvallend opgeleefde en vitale Griekse cinema, diende een verstoorde gezinsstructuur al vaker als allegorie op de huidige samenleving. In Syllas Tzoumerkas' (Homeland, 2011) tweede speelfilm is de verhouding tot de actualiteit weinig verhuld; alle huidige ellende en Griekse tekortkomingen zijn samengeperst in en rondom dat ene leven van Maria. De gekozen vertelvorm is drastisch en gejaagd, met een opgeknipt scenario en een abrupte montage. Dat is effectief: de nervositeit van Maria springt als vanzelf over op de kijker, zo ook - ietsje later - de ergernis en verbazing over al dat Griekse geschreeuw. Waarom kunnen die mensen nooit normaal communiceren? De vele tijdsprongen in de film zijn soms enkel af te lezen aan het gelaat van Maria. In het verleden oogt ze fris, in het nu gekweld en vermoeid. Zo wordt A Blast bijeengehouden door de verbeten acterende hoofdrolspeelster Aggeliki Papoulia, die bekend is van Dogtooth (2009), de voor een Oscar genomineerde sleutelfilm van de Griekse golf. Op momenten lijkt Maria's gedrag niet zozeer innerlijk gemotiveerd, maar gevolg van de rigoureuze regie en verhaalopbouw, die nu eenmaal moest worden doorgevoerd tot aan de grimmige ontknoping. Dat vormt een gebrek, samen met die iets te overmatig gestapelde ellende. Verschillende bureaucratische scènes in A Blast zijn evenwel goed getroffen: onwillige, boze Grieken in de rij voor de overheidinstellingen en bankantoren, die daar te maken krijgen met al even onwillige en snel geïrriteerde bedienden. Hier zit elke Griek wel iemand in de weg.