Daar staat-ie, de tas met fout geld. In het vakantiehuisje van de boekhouder van de armlastige schrijver Gerard F. Zwaen, die binnenvalt voor een nachtelijke borrel. De mogelijke eigenaren, de levenloze boekhouder, geflankeerd door twee ongure en al even gewelddadig verscheiden types, zijn zichtbaar niet in staat zich nog om de tas te bekommeren. Wat te doen? Zwaen heeft een inval. Mits hij niet té inhalig is, zal niemand hem ontdekken. Tot zover de theorie in De grote Zwaen, de in de bioscoop uitgebrachte Telefilm van Max Porcelijn. Mannen die financieel klem zitten en menen dat ze de grens tussen goed en kwaad wel een stukje kunnen oprekken: het zijn de favoriete personages van deze scenarist en regisseur, die met Plan C (2012) een geestige, heerlijk geacteerde en opvallend stijlvaste misdaadkomedie afleverde. Het zijn óók de personages van de Coens, het droog- en donkerkomische oeuvre van de Amerikaanse filmbroers waaruit Porcelijn zichtbaar leent. Het Filmfonds zag niks in diens debuut, maar het zonder budget gerealiseerde Plan C werd genomineerd voor zeven Gouden Kalveren en won er twee. Veel van de charme van De grote Zwaen zit in de vervlechting van het misdaad- en politiemilieu met dat van scribent Zwaen, een solide maar misschien nét wat te flegmatieke rol van cabaretier Peter van de Witte. Porcelijn blinkt uit in bijtende dialoog, en het wereldje van de hautaine schrijver en diens schrijverskliek leent zich uitstekend voor satire. Porcelijn situeert zijn film nadrukkelijk in de jaren negentig en speelt een spel met de sindsdien veranderde perceptie van tijd. Een literaire tv-show waarin Zwaen tot tweemaal toe opdraaft (met Kees Prins als pedante host) is opzettelijk traag: een feilloze, uitgesponnen kopie van zo'n niet meer bestaand praatprogramma. Die bewust wat stokkende verteltrant levert De grote Zwaen ontegenzeglijk iets eigens op, maar gaat bij een speelduur van twee uur wel wat tegenstaan. Vooral als de in genrefilm geoefende kijker sommige wendingen al van ver ziet aankomen. Een troef is Michiel Romeyn, die als misdadiger Clyde elke scène laat opleven. Post-Jiskefetiaans: nog wel grappig, maar ook overtuigend kil; een man die bij elk sociaal contact intimideert. Niet vaak zag de Nederlandse cinema een zo getrouwe verbeelding van een Amsterdamse penoze-don.