Op feestjes staart ze somber voor zich uit. Zodra haar man van huis is, danst ze op de door hem verboden soul-muziek. En anders dan haar geloofstraditie voorschrijft, wil de jonge Meira maar één kind. Haar bestaan is zo al dichtgesnoerd genoeg, al zul je haar dat niet snel met zoveel woorden horen zeggen. Eerder nog laat ze zich vallen aan de voeten van haar echtgenoot en speelt ze dat ze dood is. Het leidt geen twijfel, in het liefdesdrama Félix et Meira: Meira, die met haar echtgenoot en dochtertje een geïsoleerd leven leidt in de chassidisch Joodse wijk van Montreal, gaat kopje onder in dit streng religieuze milieu. De tekeningen die ze in haar notitieboekje krabbelt, bieden de enige ontsnappingsmogelijkheid. Tot haar pad kruist met dat van de iets oudere, duidelijk in haar geïnteresseerde Félix. Wat Félix op zijn beurt van Meira wil, lijkt hij zelf niet precies te weten. Als door het leven slalommende atheïst worstelt hij met de dood van zijn vader. Misschien dat hij bij Meira antwoorden zoekt die hij zelf niet kan vinden. Is het echte liefde? Een tijdelijke betovering? Hoe vaker de twee elkaar opzoeken, in winters Montreal of tijdens een geheime date in het weekeinde in New York, hoe serieuzer hun affaire in elk geval lijkt te worden. Doordat ze hun personages uitstekend aanvoelen, trekken de acteurs je onmiddellijk mee in dit onzekere avontuur. Martin Dubreuil zet Félix neer met een warmte en sympathieke onbezonnenheid die meteen geloofwaardig maken dat Meira voor hem valt. En Hadas Yaron (eerder al sterk in haar vergelijkbare rol in het Israëlische drama Fill the Void) maakt Meira even timide als levenslustig, even opstandig als radeloos; een jonge vrouw die Félix niet durft aan te kijken, maar beetje bij beetje wel uit het harnas van haar leven breekt. De Canadese regisseur-scenarist Maxime Giroux brengt de romantische spanning tussen Félix en Meira mooi over. Zonder overdrijving laat hij zijn acteurs dralen en smachten, elkaar voorzichtig (of toch net niet) aanrakend, de onvermijdelijke kus uitstellend tot het uiterste. Treffend ook, hoe het cliché van het plotseling in een betoverende jurk verschijnende muurbloempje hier wordt afgestoft: juist in haar allereerste spijkerbroek blijkt Meira sexyer en stralender dan ooit. Potsierlijk is dan weer de scène waarin Félix met nep-baard en aangeplakte pijpenkrullen 'undercover' gaat in Meira's wereld. Over het laatste, lichtelijk afgeraffelde deel van de film lijkt Giroux minder goed te hebben nagedacht. Maar ergens past dat wel bij Félix en Meira. Als zelfverklaarde Romeo en Julia - er is zelfs een balkonscène - halen zij immers méér overhoop dan hen lief is.