Australisch drama waarin de zestienjarige Billie een jaar lang wekelijks wordt gevolgd, als haar moeder laat weten van geslacht te willen veranderenDe aarzelende groei naar onafhankelijkheid van de zestienjarige Billie raakt in een stroomversnelling wanneer haar moeder haar plan uit de doeken doet om van geslacht te veranderen. Hun tijd samen wordt noodgedwongen beperkt tot dinsdagnamiddag. Hun aangrijpende verhaal wordt gefilmd gedurende een jaar, eenmaal per week, enkel op dinsdag. Deze unieke regel maakt dat dit emotioneel geladen verhaal van verlangen, verantwoordelijkheid en verandering door een zeldzame authenticiteit gekenmerkt wordt.
Geef jouw stem voor 52 Tuesdays
de Volkskrant recensie
Er zijn veel dingen bijzonder aan het Australische drama 52 Tuesdays. Weinig filmmakers laten het productieproces bepalen door de inhoud, maar regisseur Sophie Hyde deed dat wel: zoals de titel aangeeft beslaat het verhaal 52 dinsdagen, en dat is ook precies het aantal dagen waarin de film werd opgenomen. Hyde filmde alleen op dinsdag, een jaar lang, in chronologische volgorde. Tijdens die dinsdagen volgen we de (fictieve) relatie tussen de 16-jarige Billie en haar moeder Jane, die tot Billies verrassing besloten heeft voortaan als James door het leven te gaan. Een lastig proces waarbij ze Billie liever niet om zich heen heeft. Billie gaat tijdelijk bij haar vader wonen, maar spreekt met James af dat ze elkaar elke dinsdag zullen zien. In het jaar dat volgt, gaat James een traject in met testosteroninjecties, psychiatrische evaluaties en operaties. Voor Billie is het ingewikkeld dat haar moeder een vader wordt, maar zoals veel pubers maakt ze zich vooral druk om haar eigen zaken. Daar horen seksuele experimenten bij. In het iets oudere stel Josh en Jasmine vindt ze gelijkgestemden, die haar wel bij hun relatie willen betrekken om haar seksuele voorkeuren te ontdekken.
Opvallend is dat afkeuring van buitenaf geen enkele rol speelt in 52 Tuesdays; ieder personage is even tolerant en progressief. Billies drugsgebruikende, irritante oom Harry is nog recalcitranter dan de puber zelf, haar hippe vader Tom vindt ook alles best. Het maakt de film wat in zichzelf gekeerd; de flitsen van het wereldnieuws die Hyde aan elke episode toevoegt, helpen daar niet tegen, maar doen juist geforceerd aan. Ook andere formele ingrepen sorteren niet veel effect. De indeling in korte hoofdstukjes krijgt snel iets amechtigs. Dat de acteurs in de loop van de film een jaar ouder worden, voegt weinig toe, net zomin als het videoverslag dat Billie maakt, waarschijnlijk ingevoegd om het drama nog meer op een documentaire te doen lijken. Al die conceptuele toeters en bellen leiden alleen maar af van waar het werkelijk om gaat: de ontdekkingstocht van Billie en James.
Die is verrassend en gewaagd. Ondanks de te vergezochte vorm weet Hyde haar speelfilmdebuut rauw en overtuigend te maken, vol ongemakkelijke, schurende scènes. Prettig is 52 Tuesdays niet, wel origineel en belangwekkend.