Leven en dood, paard en mens: in de IJslandse tragikomedie Of Horses and Men (Hross í oss) zijn het onlosmakelijk met elkaar verbonden elementen. In een handvol losse, maar in elkaar overlopende verhalen toont debuterend regisseur-scenarist Benedikt Erlingsson hoe de bewoners van een IJslandse vallei niet alleen op elkaar, maar vooral ook op hun paarden zijn aangewezen. Kijk naar de vent die niet zonder wodka kan, en daarom per paard de zee induikt om een Russisch schip in te halen. Of het Zweedse meisje dat zich een plaats in de gemeenschap moet verwerven door een kudde wilde paarden te vangen. Gaaf en surrealistisch is het segment waar een in een sneeuwstorm verdwaalde man zich in zijn dode pony ingraaft. Zo heeft elk deel zijn eigen karakter, terwijl het camerawerk net zoveel schoonheid blootlegt in het golvende, stoere landschap als in de ogen, haren, vacht en draf van de paarden. Het kabbelt wel allemaal wat voort; het tempo van de film blijft gemoedelijk, de toon eerder anekdotisch dan dramatisch. Een dwingende kijkervaring wordt het door balkanliedjes en western-achtige deuntjes voortgedreven Of Horses and Men niet echt, maar de film biedt genoeg bijzondere taferelen om met zijn korte speelduur te blijven boeien - en niet alleen voor paardenliefhebbers.