Je zou het een culinaire geestoproeping kunnen noemen. Wanneer pianolerares Mizuki zelfgemaakte dumplings op tafel zet, staat opeens haar overleden man Yusuke in de woonkamer - hongerig en moe na de lange reis huiswaarts. Zo krijgt het romantische spookverhaal van Journey to the Shore (Kishibe no tabi) meteen een aardse basis. Geesten zijn ook maar gewone mensen die flink trek kunnen hebben, lijken regisseur-schrijver Kiyoshi Kurosawa en co-scenarist Takashi Ujita te willen zeggen. De verhouding tussen de levenden en de doden, daar draait het om in deze bewerking van Kazumi Yumoto's gelijknamige roman. Yusuke (Tadanobu Asano) nodigt Mizuki (Eri Fukatsu) uit om samen de mensen te bezoeken die hem na zijn dood onderdak boden, tijdens zijn jarenlange tocht naar huis. Mensen die de dood van een familielid nooit hebben verwerkt, of die niet weten dat ze zelf zijn gestorven. In elke traag afwikkelende geschiedenis krijgen Mizuki en Yusuke, als echtpaar aan deze én gene zijde, hun eigen rol. Kurosawa, die op het Filmfestival van Cannes met Journey to the Shore de regieprijs won in de Un certain regard-sectie, toont zich een meester van sfeer. Mooi suggestief zijn de momenten waarop Yusuke door onbekenden als geest lijkt te worden herkend, zoals het jongetje dat in de trein een hand op zijn knie legt. En ook wat techniek betreft heeft Kurosawa weinig nodig om zijn schemerzone tussen leven en dood te creëren - al is het maar dat de muur achter het sterfbed van een personage langzaam lichter wordt, zodat uit de duisternis een wand vol kleurige papieren bloemen opdoemt. Maar zulke prachtige vondsten ten spijt treft Kurosawa nergens de huivering van zijn vroegere griezelfilms (Pulse, Séance), noch het onderhuidse drama van zijn meesterwerk Tokyo Sonata (2008). Journey to the Shore is vrij vlak en spanningsloos en houdt je met zijn grof geschetste hoofdpersonages te veel op afstand, terwijl de lawaaiige orkestmuziek de ene emotionele climax na de andere suggereert.