Hij vindt zichzelf ook een cliché: donkere jongen uit een arm gezin in een slechte wijk van Los Angeles, afwezige vader, opgevoed door een hardwerkende, eenzame moeder. 'Bla bla', mompelt hij aan het eind van de opsomming. Hij weet het, heus, maar hij is toch echt van plan om zijn criticasters ('jij denkt dat je Harvard binnenkomt?') hun ongelijk te bewijzen. Malcolm (Shameik Moore) noemt zichzelf een nerd: met vrienden Jib en Diggy is hij lekker obsessief bezig met jarennegentighiphop en daarnaast bekommeren ze zich om 'white shit'. Denk aan crossfietsen door de buurt en goed je best doen op school, zelfs als criminele pestkoppen keer op keer je exclusieve sneakers stelen. Het uitbundig vormgegeven Dope - het lijstje 'white shit' wordt direct in beeld gevisualiseerd, de energie van feestjes wordt met fastmotion onderstreept, de kleding is kleurrijk - blijft helaas wat veel hangen in uiterlijkheden om iets gefundeerds te melden over de worsteling van het hoofdpersonage. Het duurt niet lang tot Malcolm alsnog betrokken raakt bij een wereld van drugs en criminelen, op een feestje van een door rapper A$AP Rocky gespeelde dealer en daarmee verliest de film te snel en te veel van zijn verkwikkende energie. Shameik Moore is een talent, maar hij kan niet verhelpen dat Dope een speels opgediend verhaal over muziekcultuur en identiteit in no time inruilt voor ietwat rommelig comedytheater. De (uiterlijke) clichés waaraan Malcolm zo zelfbewust refereert, worden ditmaal voorname elementen, inclusief vingerwapperend slot. Dope doet vreselijk zijn best te verleiden, in de juichende publiciteitscampagne kreeg de soundtrack met vier 'exclusieve' tracks van Pharrell Williams terecht veel aandacht - maar achteraf bekruipt vooral het gevoel dat de film zoveel beter had kunnen zijn, als die zichzelf net een beetje serieuzer had genomen.