Regisseur Guillermo del Toro benadrukte het zelf afgelopen week nog maar eens via Twitter. 'Crimson Peak is geen horror, maar een gothic romance.' Hij lijkt bang dat het publiek zijn film met de verkeerde intenties gaat bekijken. Zo gek is dat niet: Crimson Peak, dat zich eind 19de eeuw afspeelt, is een ouderwetse griezelfilm die je doorgaans niet meer ziet. Gruwelijkheden en zwijmelarij trekken hier samen op. Del Toro probeert de haartjes in de nek omhoog te krijgen. In Crimson Peak valt de ambitieuze Edith (Mia Wasikowska) voor de verpauperde Britse edelman Thomas Sharpe (Tom Hiddleston). Ze belandt in zijn landhuis waar bloedrode dikke klei uit alle kieren wordt geperst, waar herfstblaadjes voortdurend door het kolossale gat in het dak naar beneden dwarrelen en waar de kelder aan ingewanden doet denken - zaken waarover je de kersverse bruid vreemd genoeg niet hoort klagen. Ook niet over de duistere zus (een fijne Jessica Chastain) trouwens, die de sleutels in handen heeft van alle plekken waar zij niet mag komen. De film is werkelijk een plaatje. Van Del Toro (The Devil's Backbone, Pan's Labyrinth, Hellboy, Pacific Rim) verwacht je ook niet anders, maar hier overtreft hij zichzelf. Licht, kleur, decor, kostuums, alles klopt: Edith lijkt wel licht te geven als zij in haar lichte jurken verwonderd door de donkerste krochten van het huis doolt; al het rode fluweel zou je wel willen aaien. Zelfs als je een schrikeffect voelt aankomen, dwingt de vormgeving de ogen op het scherm te houden. Het maakt de angstige momenten effectief, ondanks het feit dat de monsters in de film zelf weinig angstaanjagend zijn - eigenlijk zoals je tóch schrikt in een spookhuis op de kermis. En het hele mysterie valt vrij snel te raden, maar daar gaat het niet om. 'Geesten zijn een metafoor', verkondigt Edith, over het spookverhaal waaraan zij werkt. Met zijn talloze referenties - van Blauwbaard tot Frankenstein - verwijst Del Toro naar de tijd dat horror symbool stond voor verdrongen trauma's en onderdrukte verlangens. In Crimson Peak komt nou net die extra lading niet zo goed uit de verf. Edith wordt nooit de krachtige heldin die Del Toro van haar had willen maken en Wasikowska blijft te onbewogen onder de broeierige blikken van Tom Hiddleston - hoezeer hun romance ook wordt aangezet met muziek. Net iets te weinig seksuele hoogspanning. Terwijl het, naar goed gothisch griezelgebruik, wel de bedoeling was liefde en passie net zo angstaanjagend te maken als een deur die langzaam piepend opengaat. Maar die oogstrelende vormgeving, de sfeer en Del Toro's ouderwetse oog voor detail maakt veel, zo niet alles, goed.