Voor degenen die alleen op de titel afgaan, is het even verwarrend. De verfilming van De kleine prins is dit toch? Naar het boek van de Antoine de Saint-Exupéry? Maar na het wereldberoemde begin, waarin een tekenaar een olifant in een boa constrictor tekent, belanden we al snel in een kaarsrecht getekende animatiewereld, waar zo'n overbekend animatiemeisje - disproportioneel grote ogen en hoofd - moet leren dat er belangrijkere dingen zijn dan goede cijfers en studeren. Eerst ter verdediging van regisseur Mark Osborne (Kung Fu Panda): het is ook een monsterklus, De kleine prins verfilmen. Officieel is het een kinderboek, zonder al te uitgebreid verhaal of uitgediepte personages. Maar eigenlijk is het een fabel over de liefde, over de dood, over fantasie, over volwassen worden en kind zijn. De precieze betekenis wordt gekleurd door de ogen van de lezer. Zoiets valt moeilijk te verfilmen. Wat Osborne, overduidelijk een groot liefhebber van het werk, wil laten zien, is het effect dat De kleine prins kan hebben. Hoe het boek je even anders naar de wereld kan laten kijken. Daarvoor bouwt hij een nieuw verhaal om het oude heen: de piloot uit het boek sluit hier als bejaarde man vriendschap met het eerder genoemde meisje, vertelt haar het verhaal over de prins en breekt zo haar rechtlijnige wereld open. Een verhaal in een verhaal in een verhaal is het, waarbij het bronmateriaal nogal lomp in stukken is geknipt en het nieuwe gedeelte nogal bleekjes afsteekt tegen het oude. Als het meisje in een soort actiesequentie vervolgens ook nog eens leert dat de kleine prins uit de verhalen is opgegroeid, past dat voor geen meter. Het gaat bovendien ten koste van de bitterzoete ondertoon die het boek heeft. Osborne weet de ingewikkelde structuur te vereenvoudigen door verschillende animatievormen. Als het meisje in het rariteitenkabinet van de oude man op bezoek komt, gaat de 3D-animatie wel degelijk sprankelen. Maar echt goed is de stop-motion-animatie waarin de kleine prins figureert. Sprookjesachtig is het, die prins met het kindergezichtje en zijn wapperende sjaal en de vos met zijn pluimstaart, en met oneindig veel liefde gemaakt. Wat jammer dat Osborne dacht dat dat niet genoeg was. Nu lijkt het alsof hij een prachtige, filosofische film aan de man wil brengen door die te verstoppen in een simplistische doorsnee animatie.