Film van het Jaar verkiezing 2015

2015
Deel deze app Terug Deel deze app
P'tit Quinquin
Ranking: #178
de Volkskrant recensie (3/5):
Regisseur: Bruno Dumont
Stem op deze film
Humoristische politiefilm waarin een rechercheur in een Noord-Frans dorp tijdens een bizarre moordzaak tegenwerking krijgt van een groep kinderen. Een slaperig dorpje in Noord-Frankrijk wordt brutaal wakker geschud wanneer het lijk van een vermiste vrouw wordt teruggevonden. Deze macabere ontdekking is echter nog maar het begin van een reeks absurde misdaden. De stuntelige rechercheur Van der Weyden leidt het onwaarschijnlijke politieonderzoek naar deze bizarre delicten. Maar de kwajongensstreken van de plaatselijke jeugd, onder leiding van P'tit Quinquin, maken het de rechercheur knap lastig.
Geef jouw stem voor P'tit Quinquin
de Volkskrant recensie
Dus een man vermoordt zijn vrouw, hakt haar in stukken en stopt die in het achterste van een koe. Dat is nogal wat, hoor. Dat is veel, voor één man.' De politie-inspecteur durft nauwelijks naar het tafereel te kijken: voor zijn ogen wordt de koe ontleed en worden inderdaad de resten van de vermiste vrouw gevonden. P'tit Quinquin is een absurdistische en vervreemdende komedie - als het tenminste een komedie ís. Het zal niet bij die ene vrouw blijven in P'tit Quinquin, de nieuwste film van de ongrijpbare Franse filmmaker Bruno Dumont. Als veel van zijn andere films speelt die in Dumonts geboortestreek Nord-Pas de Calais, het arme, ontvolkte landbouwgebied in het noordwestelijkste puntje van Frankrijk. Het is direct een van de weinige overeenkomsten met die andere films. Dumont (1958) was in onder meer La vie de Jésus (1997), Flandres (2006) en Hors Satan (2011) een man van de zware ernst en het sociaal-realisme. P'tit Quinquin, als vierdelige tv-serie gemaakt voor de Duits-Franse cultuurzender Arte, is een absurdistische en vervreemdende komedie - als het tenminste een komedie ís. Genoemde politie-inspecteur, voorzien van een paar opzichtige tics, is een van de curieuze hoofdpersonen in wat begint als een conventionele politieserie. Hij en zijn ondergeschikte onderzoeken de vermissing van een vrouw en stuiten aan het eind van aflevering 1 op de koe, gevonden in een van de vele WOII-bunkers die het licht glooiende landschap tekenen. Maar het ene lichaam is nog niet gevonden of er blijkt alweer een volgende dode te betreuren. En zo gaat het maar door. Heeft de mysterieuze motorrijder die over de smalle wegen raast ermee te maken? Weten de rondhangende kinderen die op de koe stuitten meer? Zijn de echtgenoten wel onschuldig? Het zijn vragen die snel naar de achtergrond verdwijnen wanneer Dumont nieuwe elementen introduceert die een coherent verhaal meer en meer ondermijnen. Zo is er een vals zingende boerendochter die meedoet aan een lokale talentenjacht, een geestelijk gehandicapte oom van titelpersonage P'tit Quinquin die voortdurend om zijn as draait en omvalt, en een donkere jongen die zich als een mislukte zelfmoordterrorist ontpopt - allen gespeeld door amateuracteurs uit de streek. In de regie van die acteurs en in het scheppen van een vrolijk apocalyptische sfeer toont Dumont zich een meester; in zijn bedoelingen blijft hij een mysterie. Waarom maakt hij van veel oud-streekgenoten halve imbecielen? Is dat een commentaar op de houding van de rest van Frankrijk tegenover het straatarme boerengebied, zoals al openbaar gemaakt in de ongekend populaire komedie Bienvenue chez les Ch'tis uit 2008? Het is slechts een van de vele vragen waarmee Dumont de toeschouwer ten slotte ongemakkelijk achterlaat: je hebt gelachen zonder te weten waarover en waarom.