De cirkel is rond, voor het Zuid-Afrikaanse filmtalent Neill Blomkamp (35). Chappie, zijn derde speelfilm na de zeer geslaagde, oorspronkelijke sciencefictionfilms District 9 en Elysium, borduurt naadloos voort op de fraaie korte films die zijn carrière lanceerden. Die handelden, in de gedaante van knap vormgegeven nepdocumentaires, over de inzet van een politierobot in Johannesburg (Tetra Vaal, 2004), over een robot die bewustzijn verkrijgt en ontsnapt aan zijn makers (Yellow, 2006) en over een robot die wordt ingezet als uitzendkracht in een kantoor (Tempbot, 2006), waar zijn menselijke collega's zich minstens even robotachtig gedragen. Het is 2016: wapenfabrikant Tetravaal heeft twee modellen politierobots in de aanbieding. Het ene wordt direct aangestuurd door het menselijk brein, via een neurohelm. Het andere, een 'droid', is behept met artificiële intelligentie en wordt geacht zelf beslissingen te maken. Origineel? Mwa. Chappie biedt een cocktail van bestaande sciencefiction-ingrediënten. Maar: Blomkamp is een meester in het naar zijn hand zetten van bestaande materie. Wanneer droid nummer 22 tijdens een gevecht wordt uitgeschakeld en afgeschreven, ziet robotontwerper Deon (Dev Patel) zijn kans schoon: stiekem gebruikt hij de gehavende robot om het gloednieuwe artificial intelligence-systeem te testen - de machine zal gevoel ontwikkelen, leren, praten, interpreteren, kunst kunnen maken en beoordelen, en alleen nog te onderscheiden zijn van de mens dankzij zijn titanium karkas. Maar de schuchtere robot komt in handen van een bende, gespeeld door Ninja en Yo-Landi Vi$$er van de Zuid-Afrikaanse rap/pop/kunstformatie Die Antwoord, die droid 22, genaamd Chappie, willen opvoeden tot 'illest gangsta on the block'. Ook Watkin Tudor Jones en Arli du Toit, zoals Ninja en Yo-Landi echt heten, belanden daarmee bij hun kern: jaren geleden noemden ze in interviews Blomkamps District 9 als belangrijke bron van inspiratie voor hun verschijning. Waar Die Antwoord de Zuid-Afrikaanse white trash al tamelijk vet op de hak neemt, zorgt de combinatie met een kunstminnende politierobot al helemaal voor een film die alle kanten op vliegt. Die is serieus en lollig tegelijk, van gangsterparodie en slapstick ('What's up fuckmother', zegt Chappie) tot sociaal-maatschappelijke kritiek en filosofische bespiegeling op computerbewustzijn. Dat is charmant en hoogstvermakelijk, maar Blomkamp gedijt beduidend beter bij een scherpere focus.