Waarheden? Forget it!' De documentaire A Family Affair is al bijna afgelopen wanneer de excentrieke hoofdpersoon, de 95-jarige Marianne Hertz, het er nog maar eens inwrijft. Wie op zoek is naar antwoorden is bij haar aan het verkeerde adres. Marianne, de oma van filmmaker Tom Fassaert, is een vrouw met een masker. Een masker dat ze niet zomaar laat vallen, ook niet wanneer haar kleinzoon haar portretteert. Fassaert probeert in A Family Affair een pijnlijk zwijgen te doorbreken. Zijn vader en zijn oom hebben zwaar geleden onder het onvoorspelbare karakter van hun moeder, maar wat er in hun jeugd precies gebeurd is - en vooral waarom - bleef jarenlang onduidelijk. Zelf kende de regisseur zijn oma nauwelijks. Tot zijn verrassing zoekt ze ineens toenadering en vraagt hem naar haar huis in Zuid-Afrika te komen. Daar zit een film in, denkt Fassaert, zich niet realiserend dat zijn oma altijd haar eigen plan trekt. Zo wuift Marianne kritiek op haar moederschap steevast weg en wil ze veel liever over haar eigen gevoelens praten. Dat ze haar kinderen een paar jaar in een kindertehuis onderbracht, dat gaf toch helemaal niet? En trouwens, ze weet dat het niet mag, maar ze is verliefd geworden. Op haar kleinzoon. Hij vindt haar toch ook leuk? Met die onthutsende ontboezeming, vastgelegd door de camera, komt Fassaert nog het dichtst bij de kern van Mariannes persoonlijkheid. Ze is een onstuitbare flirt, een narcist die nooit moedergevoelens gekend lijkt te hebben en ook geen oma wenst te zijn. Wanneer ze later geëmotioneerd over haar eigen moeilijke jeugd vertelt, is het moeilijk haar te geloven; wie weet dikt ze haar verhaal wel aan om indruk te maken, zoals haar hele optreden erop gericht is anderen voor zich te winnen. A Family Affair, openingsfilm van het documentairefestival IDFA, is zonder twijfel fascinerend. Ondanks de tegenwerking van Marianne slaagt Fassaert erin een deel van de bittere familiegeschiedenis te ontsluieren. De regisseur, die eerder de veelgeprezen documentaire De engel van Doel maakte, weet ook precies hoe hij de aandacht moet vasthouden. Steeds blikt hij even terug of vooruit, precies genoeg informatie verschaffend - en op hetzelfde moment nieuwe vragen opwerpend. Daarin schuilt ook een probleem. A Family Affair wekt verwachtingen die niet worden ingelost. Niet alleen Marianne geeft zich niet bloot, ook Fassaert wil zich niet echt laten kennen. Hij dringt nauwelijks aan en blijft op de vlakte, alsof hij terugdeinst voor wat hij zou kunnen onthullen. Wanneer hij tegen het einde van de film toch nog even ontploft, is dat een welkome afwisseling. Voor de film komt het haast te laat: die lijkt eerder een gestileerde oefening in aftasten dan een zoektocht naar de waarheid.