Een vrouw stapt uit haar auto. Het regent. Ze wandelt naar een grazende ezel, trekt een pistool en schiet het dier dood. De camera blijft in de auto, ruitenwissers zwiepen heen en weer. De vrouw komt niet meer terug in The Lobster, het Engelstalige debuut van de eigenzinnige Griek Yorgos Lanthimos, maar de scène legt het fundament voor wat komen gaat. De wereld die de filmmaker in The Lobster, een coproductie van onder meer het Nederlandse Lemming Film, optuigt is minstens zo hermetisch als die in zijn films Dogtooth (kinderen worden volledig geïsoleerd van de samenleving opgevoed met lukrake normen, omgangsvormen en woordenschat) en Alps (gezelschap laat zich inhuren om overledenen na te spelen). Dankzij die uitvoerige zelfscholing in hoger absurdisme presenteert Lanthimos het als volstrekt aannemelijk dat singles naar een afgezonderd hotel worden vervoerd, waar ze binnen 45 dagen een partner moeten vinden. De regels daar worden met ijzeren vuist gehandhaafd: op het aanmeldingsformulier mag onder het kopje seksuele voorkeur niet 'bi' worden aangevinkt (wat in Cannes een speciale vermelding van de Queer Palm-jury opleverde), het verblijf kan worden verlengd door te jagen op ontsnapte singles en, o ja, als aan het eind van de rit geen partner is gevonden, verandert de single in een dier naar keuze. De uitgebluste, gescheiden David (een zeer komische Colin Farrell, die met onderkoeld theatraal spel tot in zijn vezels aanvoelt wat de film van hem verwacht) voegt zich in eerste instantie gelaten bij de dagelijkse gang van zaken. Hier, tijdens het eerste uur van de film, is ook Lanthimos op zijn best. Zijn interne logica mag weliswaar volledig op zichzelf staan, maar dat maakt The Lobster niet vanzelfsprekend onnavolgbaar: in de gelatenheid van zijn personages vindt hij een mooie, droevige, menselijke ondertoon die de consequent doorgevoerde bevreemding geregeld overstijgt. Opvallend: zo gauw de focus van de film verschuift van de gebeurtenissen in het hotel naar een veredeld rebellenleger in het nabijgelegen bos, lijken de ideeën op en begint The Lobster wat te zwalken. De maatschappelijke satire over familiewaarden, sociale hokjes en de zoektocht naar liefde en erkenning begint dan plots te sputteren. De scheidslijn is dun: af en toe zie je dan weinig meer dan acteurs die een beetje vreemd staan te doen. Maar dat zou natuurlijk een slimme vorm van metacinema kunnen zijn, alsof Lanthimos niet functioneert zonder de strenge regels en structuren die hij voor zijn lachspiegel plaatst.